ახალგაზრდა, წარმატებულმა ფოტოგრაფმა თავისი სასიკვდილო ავადმყოფობის შესახებ შეიტყო... ეს გარემოება აიძულებს თავის განვლილ ცხოვრებას გადახედოს... ურთიერთობას საყვარელთან, დასთან, მშობლებთან.

1917 წლის ცხელ ზაფხულში ცხრამეტი წლის გლეხი გეორგი ზაქარეიშვილი სამუშაოს მოსაძებნად დატოვა თავისი სოფელი და, ფრანგულ გემზე დამკვიდრებისთანავე, მალევე პარიზში გამოჩნდა, სადაც იქორწინა ფრანგ ქალზე. მოკრძალებული სიმდიდრე, საყვარელი ცოლი, ვაჟები და ერთგული მეგობარი დაეხმარნენ მას სამშობლოდან განცალკევებაში. როდესაც შესაძლებლობა მიეცა სამშობლოში, გიორგი უკვე მოხუცი იყო და ვერ გადადო მოახლოებული შეხვედრა მშობლიურ საქართველოსთან. იგი შეეცადა თავისი სიყვარული გადასცა თავის შვილიშვილს გიორგის: მან მღეროდა ხალხური სიმღერები, ასწავლა ქართული, ესაუბრა თავის სოფლის ხალხს. ახლა კი, ბაბუას ბრძანებების შესრულებისას, გიორგი ახალგაზრდა თავის ფერფლს აიღებდა სამშობლოში...